Όταν μια νεράιδα βρίσκεται νεκρή, Αγγλιντάλλ, Στραφταλίδα, Ζωή και Μωβ, αποφασίσουν να ξαναβρεθούν για να λύσουν το μυστήριο. Πρόκειται για το δεύτερο κόμικ με πρωταγωνίστριες τις νεράιδες του «Όταν Φάνηκαν τα φτερά της» (Εκδ.FUTURA), το οποίο δημοσιεύεται στο παρόν μπλόγκ αυτή τη στιγμή. Επιτρέπεται η περιορισμένη αναδημοσίευση του έργου, με προϋπόθεση την αναφορά πηγής, ή το όνομα του δημιουργού. Το ξόρκι σε διαφορετική περίπτωση θα πέσει μεγάλο!


ΥΓ. Για αυτούς πού πρώτη φορά μας επισκέφτηκαν τώρα, μπορούν να ξεκινήσουν την ιστορία απο εδώ.

Εξώφυλλο




Τελειώνοντας το «Όταν φάνηκαν τα φτερά της» σκεφτόμουν ήδη το ενδεχόμενο μίας συνέχειας. Εξ ‘ άλλου αυτή την υπόσχεση δίνουν οι νεράιδες στο τέλος του «Όταν Φάνηκαν». Να μην χαθούν. Ε, η υπόσχεση αυτή εκπληρώθηκε τελικά μετά από 7 χρόνια!

Γιατί άργησαν να ξανασυναντηθούν τόσο πολύ; Γιατί ο δημιουργός τους, εκτός από τεμπέλης ήταν και δισταχτικός για μία συνέχεια που θα γινόταν απλώς και μόνο για την συνέχεια. Τι νόημα θα είχε εξάλλου μία ιστορία αν δεν θα πρόσθετε τίποτα καινούριο στην «μυθολογία» μου για νεράιδες στην σημερινή εποχή; Θα θύμιζε σειρά ταινιών του 80 που η μία συνέχεια είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Για αυτό και είπα «άστο ανοιχτό και βλέπουμε». Και η Αγγλιντάλλ στο μεταξύ, ποτέ δεν έφυγε από το μυαλό μου.

Κάπου στο καλοκαίρι του 2008 τρώω τη φλασιά να φτιάξω μια ντεντεκτιβική ιστορία που δεν θα στρεφόταν γύρω από την Αγγλιντάλλ και τις νεράιδες αλλά θα τις έβαζα να λύσουν την υπόθεση ενός φόνου.

Και αφού αποφάσισα πώς θα ήταν ωραίο να τις ξαναδούμε μετά από 7 χρόνια αληθινού χρόνου από τότε που εκδόθηκε το «Όταν Φάνηκαν», άρχισαν οι πρακτικές ερωτήσεις: Πώς θα έμοιαζαν; Ακριβώς ίδιες με όπως τις είχα αφήσει; Όπως ίδιοι παραμένουν και οι ήρωες των κόμικ, ή θα ακολουθούσαν τον χρόνο όπως εμείς; Θα ήταν ίδια ντυμένες; Θα έχουν τις ίδιες σχέσεις; Θα έχουν γεράσει; Τις έχει αγγίξει η τεχνολογία, τα κινητά και το διαδύκτιο όπως όλους μας;

Το άλλο πρόβλημα όταν φτιάχνεις ένα «αστυνομικό» είναι πώς πριν καν αρχίσεις να το γράφεις πρέπει πάς με το μέρος του δολοφόνου να βρεις πώς θα κάνει το έγκλημα και έπειτα αρχίζοντας την ιστορία να αποκαλύπτεις σιγά σιγά τα στοιχεία που τον φανερώνουν. Παράλληλα σκεφτόμουν πως τα στοιχεία των ονείρων και η φροϋδική ερμηνεία τους έχουν να κάνουν με αποκάλυψη δικών μας «εγκλημάτων» και μυστικών. Γιατί λοιπόν να μην παίξω πάνω στην ιδέα πως τα όνειρα βοηθούν στην εξιχνίαση ενός πραγματικού εγκλήματος;

Το προσχέδια του κόμικ (γιατί τίποτα δεν γίνεται χωρίς προσχέδιο) άρχισαν το καλοκαίρι 2008, ακολούθησε ένας χειμώνας παύσης και ολοκληρώθηκαν το καλοκαίρι του 2009, οπού και άρχισα να το ανεβάζω στο ίντερνετ. Είναι η πρώτη μου απόπειρα πάνω στο «αστυνομικό» είδος, οπότε ας είστε λίγο επιεικείς!


Ν.Μ

Δεν υπάρχουν σχόλια: